ترجمه و مترجم

Sister Fran, age 48, frequently arrives home too late to join her community for prayer and the evening meal. As director of an agency that assists individuals with chronic mental illness, she often works evenings and weekends. Even when she has free weekends, Sr. Fran goes to her office to complete paperwork. She works on her laptop in her room after midnight to complete grant proposals and other projects. Sr. Fran has received numerous awards for her work and is widely respected for her tireless service to others. Though her staff admire her dedication, they also feel that no matter how hard they work, they can never meet Sr. Fran's high expectations. She can become very critical and at times angrily confronts staff about their performance. Staff turnover is high, as the stress of keeping up with Sr. Fran leads to burnout. Recently Sr. Fran's doctor referred her for tests to determine the cause for her chronic digestive problems. Sr. Fran decided to put off the testing until after her agency's annual fundraising campaign, which is behind schedule.

The sisters with whom Sr. Fran lives feel that something is missing in her involvement in

their community life. Though she has been living with the same sisters for five years, they

feel that they do not know her well. She seems uncomfortable in personal conversation and

quickly turns the topic to her work. At community social gatherings, she often works behind

the scenes, thereby missing opportunities to relax with others. When the sisters raise their

concerns about Sr. Fran's constant work, health problems, and lack of participation in

community events, she cites the hectic pace of her workplace and the overwhelming needs of

her clients. She defensively reminds them that her work embodies the community's mission to

care for the poor and marginalized. Though community members are concerned, they feel at

an impasse. Is Sr. Fran's hard work and dedication a healthy expression of her social concern

or is it workaholism?

 

Recognizing Workaholism

When individuals describe themselves as "workaholics," they usually mean that they work

hard. Frequently the description is given as a matter of pride. Since our society encourages

and rewards workaholic behavior, identifying work addiction is difficult. However, several

factors help us to distinguish between the hard worker and the workaholic. The workaholic

not only works hard but also sets impossibly high standards and is beset by a sense of never

being good enough. Her need to please others is a driving force that prevents her from

noticing the impact of overworking on her own health and well-being. She has a strong need to control other people and situations, and she finds it difficult to delegate responsibilities. "If

I want it done well, I have to do it myself," is a characteristic workaholic belief.

The workaholic life is characterized by a striking lack of balance. The workaholic gives

herself little time to develop and enjoy personal relationships. Caring for herself is low on her

priority list, and health problems are often ignored until they become debilitating. Moving

from task to task, deadline to deadline, the workaholic feels most alive when totally immersed

in a project or dashing between several projects. The workaholic may become addicted to the

adrenaline rush generated by dealing with a crisis. The workaholic uses work to escape from

difficult feelings and in this process loses awareness of her desires and needs. The family

members and friends of the workaholic experience themselves as a lower priority than her

work, and this experience frequently erodes relationships.

Treatment Options

Confronting the workaholic will generally meet with denial. Community members may need

to engage in some type of an intervention with Sr. Fran to communicate the effects of her

behavior on them. Community members may enlist the help of a therapist who works with

workaholics to assess the sister and recommend treatment options.

Therapy may begin by exploring childhood experiences, since the workaholic's rigid beliefs

and behaviors are formed in childhood. The workaholic has often taken on parental

responsibilities as a child to manage a chaotic family life or to take refuge from emotional

storms, or physical or sexual abuse. An important step is to establish the workaholic's right to

give attention to her own health and well-being, rather than constantly responding to others'

needs. Cognitive-behavioral therapy will assist her to examine the rigid beliefs and attitudes

that fuel overwork. A core belief such as "I am only lovable if I succeed" may be replaced by

the more functional belief, "I am lovable for who I am, not for what I accomplish."

What constitutes sobriety from workaholism? Clearly abstinence from work is not a realistic

goal. Sobriety involves changing one's attitudes and behaviors. The workaholic develops a

moderation plan that introduces balance into life, including a schedule that allows time for

physical health, emotional well-being, spiritual practices, and social support. Setting

boundaries between home and work is critical, as is scheduling daily and weekly time for

self-care, friendships, and play. Each day, the recovering workaholic makes time for a quiet

period, for prayer or meditation, listening to music, or engaging in another "non-productive"

activity.

Meetings of Workaholics Anonymous, a 12-step program, can provide support and tools for

recovery. Medication may also be helpful. In some cases, Attention Deficit Disorder (ADD)

underlies workaholism. Assessment by a psychologist can clarify whether ADD is a factor. If

anxiety or depression is a contributing factor, medication may help to provide a more stable

emotional climate as the workaholic makes the needed behavioral changes.

The work addiction of a community member can also provide an occasion for the community to

examine itself. The local community, possibly with the help of a therapist, may participate in

group sessions where they reflect on ways that they may be encouraging Sr. Fran's overworking.

Do tensions exist in the community's life that Sr. Fran and others avoid by overworking

or other addictive behaviors? Does the community hold an ideal of "the good sister"

that does not allow for the normal successes and failures of human life? As the community

examines its life, members will be more able to support Sr. Fran as she continues her recovery.

 

خواهر فران ، 48 ساله ، اغلب دیروقت وارد منزل می شود و فرصتی برای پیوستن به سایرین برای دعا و شام را ندارد.در مقام مدیر آژانسی که به افراد مبتلا به بیماری های روانی مزمن کمک می کند، او اغلب عصرها و آخر هفته ها کار می کند. حتی در آخر هفته هایی که وقت اوآزاد است ، خواهر فران برای تکمیل کارهای اداری خود به دفترش می رود. او تا پاسی از نیمه شب بر روی لپ تاپ خود در اتاقش برای تکمیل طرح های ارائه گرانت و پروژه های دیگر کار می کند.

خواهر فران جوایز متعددی را برای کارهایش دریافت کرده است و برای خدمات خستگی ناپذیر خود بسیار مورداحترام دیگران است. هرچند کارمندانش تعهد و فداکاری او را تحسین  می کنند ولی آنها احساس می کنند هرقدر کار کنند بازهم نخواهند توانست انتظارات بالای خواهد فران را برآورده کنند. او در برخی مواقع بسیار عصبی می شود و کارکنان را در مورد عملکردشان مواخذه می کند. گردش و جابجایی کارکنان بسیار بالا است   زیرا کمتر کسی تاب تحمل استرس حاصل از کارکردن با خواهر فران را دارد.

به تازگی دکترخواهر فران،  او را برای انجام آزمایش به منظور تعیین علت مشکلات گوارشی به بیمارستان فرستاده است. خواهر فران تصمیم گرفت تا انجام آزمایش را به بعد از برنامه جمع آوری کمک های مالی سالانه موکول کند. خواهرانی که با فران زندگی می کنند، این احساس را دارند که زندگی اجتماعی وی دچار اختلال شده است.

 اگرچه او برای مدت پنج سال با سایرخواهر زندگی کرده است، ولی آن ها احساس می کنند که هنوز او را خوب نشناخته اند. او در گفتگوهای شخصی ناراحت به نظر می رسد و دائما موضوع صحبت را به سمت کار سوق می دهد. در گردهمایی های اجتماعی ، او اغلب در پشت صحنه کار می کند و در نتیجه فرصت استراحت با دیگران را از دست می دهد.  وقتی سایر خواهران نگرانی خود در مورد کار دائم، مشکلات سلامتی ، و عدم شرکت در گردهمایی های اجتماعی را با او در میان می گذارند، وی اغلب به روند سریع محیط کار و نیازهای مشتریان خود اشاره می کند.

وی اغلب به آن ها یادآوری می کند که کار او در جهت ماموریت بنیاد درمراقبت از فقرا و مستمندان است.  اگرچه اعضای جامعه نگران هستند، ولی احساس می کنند حرف آن ها تاثیری در وی ندارد. آیا کار سخت و فداکاری خواهر فران نشانه ای از دغدغه اجتماعی اوست یا نمونه ای از اعتیاد به کار ؟

«تشخیص اعتیاد به کار»

هنگامی که افراد خود را معتاد به کار توصیف می کنند، منظور آن ها سخت کار کردن است.  غالبا این توصیف نشانه غرور و افتخار شمرده می شود. از آنجا که جامعه ما چنین رفتاری را تشویق و ستایش می کند، شناسایی اعتیاد به کار بسیار دشوار است. با این حال چندین عوامل به ما در تمییز سخت کار کردن از اعتیاد کاری کمک می کند.

 افرادی که دچار اعتیاد به کار هستند نه تنها سخت کار می کنند، بلکه استانداردهای بسیار بالایی برای خود در نظر می گیرند و همیشه این احساس را دارند که به اندازه کافی خوب کار نمی کنند.

نیاز به جلب رضایت دیگران نیروی محرکی است که مانع  توجه این افراد  به تاثیر کار بیش از حد بر سلامت و آسایش فردی شان می شود.

آن ها اغلب نیاز شدیدی به کنترل افراد و موقعیت ها در خود احساس می کنند و واگذاری مسئولیت ها به دیگران برای آن ها دشوار است. جمله «اگرمی خواهم کار درست انجام شود، باید خودم آن را انجام دهم». یکی از اعتقادات مشخصه افراد دچار اعتیاد به کار است.

یکی از مشخصه های زندگی چنین افرادی فقدان تعادل در زندگی است. این افراد زمان کمی برای تقویت و لذت بردن از روابط شخصی اختصاص می دهند. در فهرست اولویت های این افراد، مراقبت از خود در رده پایین جای می گیرد و مشکلات مربوط به سلامت اغلب تا رسیدن به مرحله حاد نادیده گرفته میشوند. حرکت از کاری به کار دیگر و از پروژه ای به پروژه ای دیگر به این افراد احساس زنده بودن می دهد و این افراد از هیچ کاری همانند غرق شدن در چندین پروژه  همزمان لذت نمی برند. این افراد ممکن است به ترشح آدرنالین ناشی از برخورد  موقعیت های بحران اعتیاد پیدا کنند.

برای این دسته از افراد کار بهانه ای برای فرار از احساسات دشوار قراراست و در این فرایند خواسته ها و نیازهای آن ها مورد غفلت واقع می شود.  اعضا خانواده و دوستان چنین افرادی همیشه در اولیت های پس از کار قرار می گیرند و این امر اغلب باعث سست شدن روابط می شود.

روش های درمان

 مقابله با اعتیاد به کار اغلب انکار را به همراه دارد. اعضای جامعه خواهر فران می توانند با ترتیب دادن جلسه ای مداخله ای، تاثیر رفتار او بر آن ها را با او در میان گذارند. آن ها همچنین می توانند از کمک درمانگران متخصص افراد مبتلا به اعتیاد کاری برای ارزیابی خواهر فران و پیشنهاد گزینه های درمانی استفاده کنند.

درمان ممکن است با بررسی تجربیات دوران کودکی آغاز شود زیرا اعتقادات سفت و سخت این افراد اغلب ریشه در رفتارهای دوران کودکی دارد. این افراد  اغلب در دوران کودکی مجبور به پذیرش مسئولیت های والدین برای مدیریت خانواده ای آشفته، پناه جستن از طغیان های احساسی یا سوء استفاده جسمی یا جنسی شده اند.
یک گام بسیار مهم در درمان این افراد این است که از آن ها بخواهیم بیشتر از آن که نگران برآورده کردن نیاز های دیگران باشند، کمی هم به سلامت و تندرستی خود اهمیت دهند. درمان شناختی-رفتاری  به آن ها در تحلیل اعتقادات و نگرش هایی که به کار زیاد دامن می زند کمک می کند.

در این حالت، اعتقادات مهمی از قبیل "من تنها در صورت موفقیت مقبولیت دارم " می تواند جایگزین اعتقادات معقول تری همچون "من برای آنچه هستم مقبولیت دارم نه آنچه بدست خواهم آورد» شود.
چه عاملی می تواند منجربه ترک اعتیاد به کار شود؟

 مشخصا پرهیز از کار گزینه ای واقع بینانه نمی باشد. منظور از ترک، کنارگذاشتن نگرش و رفتار است.

این افراد نیاز به برنامه ای میانه رو دارند تا تعادل را به زندگی آن ها برگرداند. برای مثال برنامه ای که به آن ها اجازه می دهد زمانی برای سلامت جسمی، سلامت عاطفی، برنامه های معنوی  و حمایت اجتماعی اختصاص دهند.

مرزگذاری بین منزل و محل کار همانند زمان بندی روزانه و هفتگی برای مراقبت از خود، دوستان و باسرگرمی امری حیاتی است. هر روز، در برنامه درمانی این افراد زمانی آرام بخش برای برای دعا یا مدیتیشن، گوش دادن به موسیقی و یا درگیر شدن در فعالیتی"غیر مولد" گنجانده شده است.

جلسات معتادان به کار ناشناس که برنامه ای 12 مرحله ایست، می تواند ابزاری مناسب برای پشتیبانی و بازتوانی  این افراد باشد. استفاده از داروها نیز می تواند مفید باشد. در برخی موارد ، اختلال کمبود توجه (ADD)زمینه اعتیاد به کار را فراهم  می کند. معاینه توسط روانشناس می تواند وجود این عاملADD  را مشخص کند.

در صورتیکه اضطراب یا افسردگی عاملی تسهیل کننده باشد، مصرف دارو می تواند به فراهم آمدن فضای عاطفی مناسب برای اجرای تغییرات رفتاری مورد نیاز کمک کند.  مشکل اعتیاد به کار در یکی از اعضای جامعه می تواند فرصتی مغتنم برای بررسی کل آن جامعه فراهم سازد.  جامعه محلی، احتمالا با کمک یک درمانگر، می توانند در جلسات گروه شرکت کنند و درآن  به ارزیابی دلایل کار بیش از حد خواهر فران  بپردازند.

آیا در زندگی اجتماعی جامعه که خواهر فران و دیگران در آن زندگی می کنند، تنشی وجود دارد آن ها برای اجتناب از کار بیش یا دیگر رفتارهای اعتیارآور دیگر از حد متوسل می شوند؟

 آیا در جامعه ایده آلی برای «خواهر خوب» وجود دارد که در آن مجالی برای موفقیت ها و شکست های معمول در زندگی انسان وجود نداشته باشد؟ همزمان با ارزیابی جامعه از خود، اعضا توانایی بیشتری برای حمایت از خواهر فران در روند بهبودی وی می یابند.